Κάδμος ο Μιλήσιος

• Κάδμος ο Μιλήσιος (ο λογογράφος)

Ο Κάδμος ο Μιλήσιος (ο γιός του Πανδίονος) ήταν λογογράφος του 6ου π.Χ. αιώνα, ελάχιστα νεώτερος,  σύμφωνα με τη Σούδα, του μυθικού Ορφέα.[1] Υπήρξε, μαζί με τον Φερεκύδη και τον Εκαταίο, ένας από τους πρώτους  Έλληνες που έγραψαν σε πεζό λόγο.[2]

Το μοναδικό γνωστό σε μας έργο του με τίτλο Κτίσις Μιλήτου καὶ τῆς ὅλης Ἰωνίας αποτελούνταν από τέσσερα βιβλία και διηγιόταν την παλαιότερη ιστορία της Μιλήτου και της ευρύτερης περιοχής της Ιωνίας.[3] Το έργο αυτό από πολύ νωρίς είχε χαθεί. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς μάλιστα μας πληροφορεί ότι ήδη στην εποχή του όλα τα έργα που κυκλοφορούσαν με το όνομα δήθεν του Κάδμου ήταν πλαστογραφίες μεταγενέστερων του συγγραφέων.[4]

• Κάδμος ο Μιλήσιος (ο ιστορικός)

Σύμφωνα με την Σούδα υπήρχε κι ένας άλλος Κάδμος ιστορικός από την Μίλητο, γιος του Αρχέλαου αυτός, που συνέγραψε ένα επίσης χαμένο έργο δεκατεσσάρων βιβλίων με τίτλο Ἀττικαὶ ἱστορίαι, και ένα άλλο τεσσάρων βιβλίων με τίτλο Λύσις ἐρωτικῶν παθῶν.[5] &[6]


 Σημειώσεις
1. Λεξικό Σουίδα, λήμμα "Κάδμος Πανδίονος
    [Κάδμος Πανδίονος Μιλήσιος ἱστορικός, ὅς πρῶτος κατά τινας συγγραφήν ἔγραψεν καταλογάδην, μικρῷ νεώτερος Όρφεως. συνέταξε δὲ κτίσιν Μιλήτου καὶ τῆς ὁλης Ίωνίας ἐν βιβλίοις δ΄].
2. Στράβων, Γεωγραφικά, Βιβλίο Α΄, κεφ. 2.6.
3. Th. Müller, Fragmenta historicorum Graecorum, τόμος 2, Cadmus Milesius, σελ. 2.
4. Διονύσιος Αλικαρνασσέυς, Περί του Θουκυδίδου, κεφ. 23
5. Λεξικό Σουίδα , λήμμα "Κάδμος Ἀρχελάου.
6. Συχνά κατά την αρχαιότητα ή και αργότερα ο Κάδμος ο Μιλήσιος (ο λογογράφος ή ο ιστορικός) ταυτιζόταν λανθασμένα με τον μυθικό Κάδμο, τον υποτιθέμενο εφευρέτη του αλφαβήτου.
    (W. Smith, A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, Cadmus.)
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κέρκωψ o Πυθαγόρειος

Ο Κέρκωψ, ο επονομαζόμενος Πυθαγόρειος, ήταν ορφικός ποιητής άγνωστης εποχής, πρωιμότερης όμως του 4ου π.Χ. αιώνα.

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (επικαλούμενος παλαιότερη μαρτυρία του γραμματικού Επιγένη, συγγραφέα μιας χαμένης πραγματείας με τίτλο Περί της εις Ορφέα ποιήσεως) αναφέρει ότι ο Κέρκωψ έγραψε δύο ορφικά ποιήματα, την Εις Άδου κατάβασιν (που σωζόταν τουλάχιστον μέχρι την αλεξανδρινή εποχή)[1] και τον Ιερόν Λόγον.[2]

Η Σούδα προσθέτει ότι οι Ιεροί Λόγοι αποτελούνταν από 24 ραψωδίες και ότι ορισμένοι απέδιδαν το έργο (αντί στον Κέρκωπα) στον μυθικό Ορφέα ή στον Θεόγνητο τον Θεσσαλό[3] -ως συγγραφέα όμως της Εις Άδου καταβάσεως μνημονεύει τον ποιητή Ορφέα τον Καμαριναίο.[4]&[5]

Να σημειωθεί τέλος ότι ορισμένοι μελετητές ταύτιζαν τον Κέρκωπα τον Πυθαγόρειο με τον Κέρκωπα τον Μιλήσιο, τον φερόμενο και ως ποιητή του χαμένου έπους Αιγίμιος.


1. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Antiquities (1870), σελ. 672 τόμος I. Perseus
2. Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, I·
    [᾿Επιγένης δὲ ἐν τοῖς Περὶ τῆς εἰς ῾Ορφέα <ἀναφερομένης> ποιήσεως Κέρκωπος εἶναι λέγει τοῦ Πυθαγορείου τὴν Εἰς ῞Αιδου κατάβασιν καὶ τὸν ῾Ιερὸν λόγον].
3. Λεξικό Σουίδα, λήμμα: "Ορφεύς Λειβήθρων".
4. Λεξικό Σουίδα, λήμμα: "Ορφεύς Καμαριναίος".
5. Το σύνολο των ελαχίστων αρχαίων αναφορών στο έργο του Κέρκωπος στα:
 •  H. Diels, Die fragmente der vorsokratiker, "Cecrops", 1906. remacle
 •  Προσωκρατικοί Άπαντα 3, "Κέρκωψ", εκδ. Κάκτος, 2000.
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κέρκωψ ο Μιλήσιος

Ο Κέρκωψ ο Μιλήσιος ήταν ποιητής του 6ου π.Χ. αιώνα, σύγχρονος και ανταγωνιστής του Ησιόδου σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο.[1] Ο Αθήναιος τον αναφέρει ως πιθανό δημιουργό του έπους Αιγίμιος.[2] Μνημονεύεται επίσης από τον Απολλόδωρο.[3][4]

Ορισμένοι τον ταυτίζουν με τον άλλο Κέρκωπα, τον ορφικό ποιητή.


1. Διογένης Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων, βιβλίο Β΄, κεφ. ε΄, 46.
2. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, βιβλίον XI. p 503·
    [Καὶ ὁ τὸν Αἰγίμιον δὲ ποιήσας εἴθ´ Ἡσίοδός ἐστιν ἢ Κέρκωψ ὁ Μιλήσιος].
3. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, II.1.3.
4. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Antiquities (1870), "Cercops of Miletus".
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κιναίθων ο Λακεδαιμόνιος

 Ο Κιναίθων ο Λακεδαιμόνιος[1] ήταν πολυγραφότατος ποιητής του 8ου π.Χ. αιώνα από την Σπάρτη. Έγραψε διάφορα γενεαλογικά έπη (όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας),[2] επηρεασμένος κατά πάσα πιθανότητα από τον Ησίοδο.[3]

Αρχαίοι συγγραφείς απέδιδαν στον Κιναίθωνα τα επικά ποιήματα Τηλεγόνεια[4], Ἡράκλεια, Οἰδιπόδεια και Μικρὰ Ἰλιάς.[5] Η Τηλεγόνεια εξιστορούσε τα νέα ταξίδια και τις περιπέτειες του Οδυσσέα μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη και τον κατά λάθος τελικά θάνατό του από τον γιό του Τηλέγονο (τον γιο που είχε κάνει με την Κίρκη)· η Ηράκλεια τα κατορθώματα του Ηρακλή και την κάθοδο των Δωριέων· η Οιδιπόδεια τις περιπέτειες του Οιδίποδα· και η Μικρά Ιλιάς τα γεγονότα του Τρωικού πολέμου από την αυτοκτονία του Αίαντα μέχρι την κατασκευή του Δούρειου Ίππου και την προσωρινή αναχώρηση των Αχαιών στην Τένεδο.

Όλες οι αναφορές αρχαίων συγγραφέων για τον Κιναίθωνα και τα ελάχιστα σωζόμενα αποσπάσματα των έργων του περιελήφθησαν από  τον Γκότφριντ Κίνκελ (Gottfried Kinkel) στη συλλογή Epicorum graecorum fragmenta (1877).[6]


 Σημειώσεις
1. Αναφέρεται λανθασμένα και ως Κίναιθος.
2. Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, 4.2.1
    [… Κιναίθων καὶ Ἄσιος ἐγενεαλόγησαν].
•  Παυσανίας, ό.π. 2.3.9.·
    [Κιναίθων δὲ ὁ Λακεδαιμόνιος--ἐγενεαλόγησε γὰρ καὶ οὗτος ἔπεσι].
3. Άλμπιν Λέσκυ, Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας, σελ. 169, εκδ. Κυριακίδη, 2011.
4. Άλλοτε όμως, ως ποιητής της Τηλεγονείας αναφέρεται ο Ευγάμμων ο Κυρηναίος.
5. Αποδίδεται συχνότερα στον Λέσχη, ποιητή του 7ου π.Χ. αιώνα από την Πύρρα της Λέσβου.
6. G. Kinkel, Epicorum graecorum fragmenta (1877), "Cinaetho", τόμ. I, σελ. 196-197.
•   Νεώτερη έκδοση των αποσπασμάτων :
    M. West, Greek Epic Fragments: From the Seventh to the Fifth Centuries BC, "Cinaethon, Testimonia and Fragments", σελ. 250-255, L. C. L. 497, Harvard University Press, 2003.


Κλείδημος ή Κλειτόδημος

Ο Κλείδημος ή Κλειτόδημος[1] ήταν Αθηναίος ιστορικός του 4ου ή 5ου π.Χ. αιώνος, ο αρχαιότερος των ατθιδογράφων σύμφωνα με τον Παυσανία.[2]

Ο Αθήναιος μνημονεύει τους τίτλους τεσσάρων έργων του:
- Εξηγητικός· μια έμμετρη μάλλον περιγραφή θρησκευτικών εθίμων και ιεροτελεστιών.
- Ατθίς ή Λόγος Αττικός·[3] ιστορία της Αττικής από τους μυθικούς χρόνους μέχρι την εποχή των περσικών πολέμων σε τουλάχιστον δώδεκα βιβλία[4] (έργο  που πιθανώς χρησιμοποίησε ο Αριστοτέλης, μαζί με τον αντίστοιχο του Ανδροτίωνος, κατά την συγγραφή της Αθηναίων πολιτείας του). 
- Πρωτογονία· με μυθολογικό περιεχόμενο.
- Νόστοι.[5]

Ο Κλείδημος αναφέρεται επίσης από τον Πλούταρχο (που τον κατηγορεί πάντως για απεραντολογία),[6] τον Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά)[7], τον Θεόφραστο , τον Αρποκρατίωνα, τον Ησύχιο, τη Σούδα, τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο[8], το Λεξικό του Φωτίου.

Από τα έργα του Κλείδημου σώθηκαν συνολικά 30 αποσπάσματα.[9]


   Σημειώσεις
1. Ως Κλείδημος αναφέρεται από τον Αθήναιο, τον Πλούταρχο και άλλους αρχαίους συγγραφείς· ως Κλειτόδημος από τον Παυσανία και ως Δήμος σε κάποιο άλλο απόσπασμα προφανώς από λάθος του αντιγραφέα.
2. Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, X.15.5·
    [Κλειτόδημος δέ, ὁπόσοι τὰ Ἀθηναίων ἐπιχώρια ἔγραψαν ὁ ἀρχαιότατος, οὗτος ἐν τῷ λόγῳ φησὶ τῷ Ἀττικῷ].
3. Παυσανίας, ό.π.
4. Ησύχιος, λήμμα Ἀγαμεμνόνεια φρέατα· 
    [ἱστοροῦσι τὸν Ἀγαμέμνονα περὶ τὴν Αὐλίδα καὶ πολλαχοῦ τῆς Ἑλλάδος φρέατα ὀρύξαι. Κλείδημος δὲ ἐν τῇ δωδεκάτῃ τῆς Ἀτθίδος …]
5. W. Smith, A dictionary of Greek and Roman biography and mythology (1869), Τόμος I, σελ. 782. Cleidemus
6. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι - Θησεύς, 19.4· 
    [ἰδίως δέ πως καὶ περιττῶς ὁ Κλείδημος ἀπήγγειλε περὶ τούτων].
7. Αριστοτέλης, Μετεωρολογικά, βιβλίον β' , 370a·   
    [εἰσὶ δέ τινες οἳ τὴν ἀστραπήν, ὥσπερ καὶ Κλείδημος, οὐκ εἶναί φασιν ἀλλὰ φαίνεσθαι, παρεικάζοντες ὡς τὸ πάθος ὅμοιον ὂν καὶ ὅταν τὴν θάλαττάν τις ῥάβδῳ τύπτῃ· φαίνεται γὰρ τὸ ὕδωρ ἀποστίλβον τῆς νυκτός· οὕτως ἐν τῇ νεφέλῃ ῥαπιζομένου τοῦὑγροῦ τὴν φάντασιν τῆς λαμπρότητος εἶναι τὴν ἀστραπήν].
8. Κωνσταντίνος o Πορφυρογέννητος, Περί θεμάτων της Δύσεως ήγουν της Ευρώπης, το Β΄· στο Corpus scriptorum historiae Byzantinae, vol. III, σελ. 48 ·
    [ἀλλά καὶ τὴν ὅλην Μακεδονίαν Μακετίαν οἶδεν ὀνομαζομένην Κλείδημος ἐν πρώτοις Ἀτθίδος].
9. K. Müller, Fragmenta historicorum Graecorum, Τόμος I, σελ.359-365. Clitodemi Fragmenta
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κλείταρχος ο Αιγινίτης

Ο καταγόμενος από την Αίγινα Κλείταρχος  ήταν γλωσσογράφος και γραμματικός του 1ου π.X. ή του 1ου μ.Χ. αιώνα. Έγραψε ένα σύγγραμμα επτά βιβλίων με τίτλο Γλώσσαι ή Περί γλωσσών πραγματεία στο οποίο παρουσίαζε τις ιδιορρυθμίες των διαφόρων ελληνικών διαλέκτων και ερμήνευε πληθώρα ιδιωματικών λέξεων, καθώς και λέξεων που προέρχονταν από εξειδικευμένα επαγγελματικά γλωσσάρια.

Στο έργο του αναφέρεται ο Αθήναιος[1], ο Πρόκλος[2], ο Αρποκρατίων[3], το βυζαντινό Μέγα Ετυμολογικόν Λεξικόν[4] κ.ά. Τα αποσπάσματα που σώθηκαν συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν το 1842 στο Βερολίνο.


1. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Βιβλίον Ζ΄, 21 [Κλείταρχος δ᾽ ἐν ἑβδόμῃ Γλωσσῶν οἱ ναυτικοί, φησίν, πομπίλον ἱερὸν ἰχθὺν προσαγορεύουσι διὰ τὸ ἐκ πελάγους προπέμπειν τὰς ναῦς ἕως εἰς λιμένα: διὸ καὶ πομπίλον καλεῖσθαι, χρύσοφρυν ὄντα].
2. Marcel Hofinger, Lexicon Hesiodeum, Brill, 1985 (λήμμα: ἀνόστεος).
3. Αρποκρατίωνος Λεξικόν, Τόμος I, σελ. 68  [Ἐπιβλῆτας, Λυσίας ἐν τῷ κατὰ Νικίου φόνου, εἰ γνήσιος. ἐπιβλής ἐστιν, ὡς μὲν Τιμαχίδας φησὶ, δοκὸς· ὡς δέ φησι Κλείταρχος ὁ γλωσσογράφος, ποιά τις δοκός].
4. Μέγα Ετυμολογικόν, λήμμα Βροῦχος […Κλείταρχος δε φησιν, ὅτι κατὰ Ἀμβρακιώτας μάσταξ καλεῖται ἡ ἀκρίς].
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κλείταρχος ο Αλεξανδρεύς

Ο Κλείταρχος ήταν ιστορικός του 4ου π.Χ. αιώνα, συγγραφέας μιας μυθιστορικής βιογραφίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου (Αἱ περὶ Αλεξάνδρου ἱστορίαι) από την οποίαν σώθηκαν ελάχιστα μόνον αποσπάσματα.[1]

Πατέρας του ήταν ο ιστορικός Δείνων ο Κολοφώνιος και για κάποιο διάστημα φαίνεται πως διέμενε στην Αλεξάνδρεια του Πτολεμαίου του Α'.  Σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο είχε μαθητεύσει προηγουμένως κοντά στους φιλοσόφους Αριστοτέλη τον Κυρηναϊκό και Στίλπωνα τον Μεγαρέα.[2]
 

"Αἱ περὶ Αλεξάνδρου ἱστορίαι"

Ο Κλείταρχος δεν φαίνεται να συμμετείχε ο ίδιος στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου. Άντλησε πληροφορίες γι' αυτήν διαβάζοντας τα έργα του Καλλισθένη, του Νεάρχου και του Ονησικρίτου,[3] ενώ για τις περιγραφές των τόπων και τις παραδόσεις της Περσίας βασίσθηκε μάλλον στο έργο του Δείνωνος (του πατέρα του) και του Κτησία.

Το έργο του, ιδιαίτερα δημοφιλές στην ελληνιστική και την ρωμαϊκή εποχή, δημιούργησε σχολή στην περί Αλεξάνδρου ιστοριογραφία και υπήρξε πηγή πληροφοριών και έμπνευσης για τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, τον Κόϊντο Κούρτιο Ρούφο και τον Ιουστίνο.

Κατακρίθηκε όμως και για έλλειψη κριτικού πνεύματος και ιστορικής αμεροληψίας. Πράγματι, ο Κλείταρχος στην διήγηση του συμπεριέλαβε εκτός από τα ιστορικά γεγονότα και αρκετές φανταστικές ιστορίες, φήμες και λαϊκές δοξασίες ιδιαίτερα διαδεδομένες στην Αλεξάνδρεια του Πτολεμαίου (ο οποίος για τους δικούς του σκοπούς προωθούσε την λατρεία του Αλεξάνδρου).

Σ' ένα από τα σωθέντα αποσπάσματα περιγράφει την υποτιθέμενη συνάντηση του Αλεξάνδρου με την βασίλισσα των Αμαζόνων κατά την διάρκεια της εκστρατείας του στην Υρκανία. Από τον Κλείταρχο επίσης φαίνεται ότι προέρχεται η εικασία για την δολοφονία του Μ. Αλεξάνδρου με το ύδωρ της Στυγός[4] και η φήμη για τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας  (που παρεμπιπτόντως δεν έχει επιβεβαιώσει η αρχαιολογική έρευνα και δεν αναφέρονται ποτέ στον Ηρόδοτο και στις βαβυλωνιακές γραπτές πινακίδες).


 Σημειώσεις

1. Felix Jacoby, Fragmente der griechischen Historiker, Kleitarchos (von Alexandreia), brillonline.
2. Διογένης Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων, Βιβλίον Β', Στίλπων, 113.
3. Τα αντίστοιχα βιβλία για τον Μ. Αλέξανδρο των επίσης συμμετεχόντων στην εκστρατεία Πτολεμαίου και Αριστοβούλου μάλλον είναι μεταγενέστερα του έργου του Κλειτάρχου.
4. Αναφέρεται από τον Παυσανία (Ελλάδος περιήγησης, Αρκαδικά, 18.6), τον Πλούταρχο (Βίοι παράλληλοι, Αλέξανδρος, 77), και τον Κόϊντο Κούρτιο Ρούφο (Ιστορίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βιβλίο X, σελ. 439).

Βιβλιογραφία
  • Paul Goukowsky, Essai sur les origines du mythe d’Alexandre, Presses universitaires de Nancy, 1981. books.google
  • W. W. Tarn, Alexander the Great: Volume 2, Sources and Studies, Cambridge University Press, 1979. books.google
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κλέαρχος

Κλέαρχος ο Ρηγίνος· (6ος αι. π.Χ.) γλύπτης από το Ρήγιο της Ιταλίας.

Κλέαρχος ο Λακεδαιμόνιος· (5ος αι. π.Χ.) Σπαρτιάτης στρατηγός, αρχηγός των "Μυρίων".

Κλέαρχος ο Ηρακλεώτης· (4ος αι. π.Χ.) Τύραννος στην Ηράκλεια του Πόντου από το 364-352 π.Χ., οπότε και δολοφονήθηκε.

Κλέαρχος ο Σολεύς· (4ος αι. π.Χ.) περιπατητικός φιλόσοφος, μαθητής του Αριστοτέλη.

Κλέαρχος ο Αθηναίος· κωμικός ποιητής της μέσης κωμωδίας, άγνωστης εποχής.

Κλέαρχος ο Αθηναίος

Ο Κλέαρχος ο Αθηναίος ήταν ποιητής της μέσης αττικής κωμωδίας. Η εποχή που έζησε δεν είναι ακριβώς γνωστή.

Σώθηκαν λίγα αποσπάσματα από τις κωμωδίες του Κορίνθιοι[1], Κιθαρωδός[2] και Πάνδροσος[3].


1. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 14.613b.
2. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 14.623c & 14.426a.
3. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 14.642b-642c.
•  T. Kock, Comicorum Atticorum Fragmenta, vol. II, p. 408 ("Κλέαρχος"), Λειψία, 1880.

Κρεώφυλος ο Σάμιος

Ο Κρεώφυλος ήταν ένας από τους αρχαιότερους επικούς ποιητές. Έζησε τον 7ο ή 6ο π.Χ. αιώνα και καταγόταν από την Σάμο ή την Χίο.[1]

Θεωρούνταν, όπως μας πληροφορεί η Σούδα, φίλος ή γαμβρός του Ομήρου, ο οποίος και του χάρισε το επικό του ποίημα Οιχαλίας άλωσις, όταν κάποτε ο Κρεώφυλος τον φιλοξένησε τον στο σπίτι του στη Σάμο (ή, ίσως, στη Χίο ή στην Ίο).[2] Ο Καλλίμαχος πάντως, ο επιφανής λόγιος και ποιητής της ελληνιστικής εποχής, δεν αποδεχόταν την ιστορία αυτή εκτιμώντας ότι το έπος γράφτηκε εξαρχής από τον Κρεώφυλο. Άποψη την οποία κατέθεσε και στο σωθέν από τον Στράβωνα επίγραμμά του για την "Οιχαλία" και στον Σάμιο ποιητή της.[3]

Όλα αυτά δείχνουν, πέρα από τον μύθο και τις αντιπαραθέσεις, ότι ο Κρεώφυλος ήταν μάλλον ένας από τους πρώτους Ομηρίδες. Ο Πλάτων τον θεωρούσε εταίρο του Όμήρου.[4]Υπήρχαν ωστόσο και κάποιοι, όπως μας πληροφορεί ο Ευστάθιος[5] και ο Φώτιος,[6] οι οποίοι, αντιστρέφοντας την σχέση, υποστήριζαν ότι δεν ήταν ο Κρεώφυλος ο συνεχιστής του Ομήρου, αλλά ο δάσκαλός του.

Εκτός από την "Οιχαλία" (Οιχαλίας άλωσις), ο Παυσανίας απέδιδε στον Κρεώφυλο και μια Ηράκλεια,[7] δηλαδή ένα έπος που διηγιόταν τις περιπέτειες του Ηρακλή (το οποίο όμως μπορεί να ήταν απλώς ένα άλλο όνομα της "Οιχαλίας").[8][9]


 Σημειώσεις
1. Λεξικόν Σουΐδα, λήμμα: "Κρεώφυλος"·
   [Κρεώφυλος Ἀστυκλέους, Xῖos ἤ Σάμιος, ἐποποιός. τινὲς δὲ αὐτὸν ἱστόρησαν Ὁμηρου γαμβρὸν ἐπὶ θυγατρί, οἱ δε φίλον μόνον γεγονέναι αὐτόν Ὁμήρου λέγουσι, καὶ ὑποδεξάμενον Ὅμηρον λαβεῖν παρ᾿ αὐτοῦ τὸ ποίημα τὴν τῆς Οἰχαλίας ἅλωσιν].
2. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Creophyllus", τόμ. 1, σελ. 889.
3. Στράβων, Γεωγραφικά, 14.1.18·
    Τοῦ Σαμίου πόνος εἰμί, δόμῳ ποτὲ θεῖον Ὅμηρον
        Δεξαμένου· κλαίω δ᾿ Εὔρυτον, ὅσα ἔπαθεν,
    Καὶ ξανθὴν Ἰόλειαν. Ὁμήρειον δὲ καλεῦμαι
        Γράμμα. Κρεωφύλῳ, Ζεῦ φίλε, τοῦτο μέγα.

 (Είμαι έργο του Σαμίου εκείνου που κάποτε στο σπίτι του / φιλοξένησε τον θεϊκό Όμηρο. Ψάλλω τον Εύρυτο, τα πάθη του / και την ξανθή Ιόλη. Με είπαν του Ομήρου δημιούργημα. / Μα τον Δία, πόσο μεγάλη τιμή για τον Κρεώφυλο.)
Ομηρικά - Επικός κύκλος, "Οἰχαλίας ἅλωσις". σελ. 132, εκδ. Κάκτος, 2005.)
4. Πλάτων, Πολιτεία, Χ.600c.
•   Η λέξη ἑταῖρος είχε και την σημασία του ακόλουθου ή του μαθητή.
•   Ο Πλάτων βέβαια δεν έτρεφε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Κρεώφυλο, όπως άλλωστε και για τους άλλους ποιητές: "γιατί ο Κρεώφυλος, Σωκράτη, ο φίλος [εταίρος] του Ομήρου, θα φαινόταν ίσως κατά την παιδεία του γελοιότερος και απ' αυτό το όνομά του, αν αληθεύουν όσα λέγονται για την διαγωγή του απέναντι στον Όμηρο· λέγουν δηλαδή ότι έδειξε σ' αυτόν, ενόσω ζούσε, μιαν αχαρακτήριστη αμέλεια".
(Μετάφραση Ι. Γρυπάρη: Πλάτων Πολιτεία, εκδ. Δαίδαλος - Ζαχαρόπουλος.)
5. Ευστάθιος (Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης), Παρεκβολαὶ εἰς τὴν Ὁμήρου Ἰλιάδα (Commentarii ad Homeri Iliadem), σελ. 268, Λειψία, 1827.
6. Α. Κοραής, Άτακτα, τόμ. Γ΄, σελ.230, Εν Παρισίοις, 1830. Google books
7. Παυσανίας, Ἑλλάδος περιήγησις, 4.2.3. Remacle
8. Η Οιχαλίας άλωσις διηγιόταν την κατάληψη και καταστροφή της θεσσαλικής Οιχαλίας από τον Ηρακλή και την αρπαγή της Ιόλης, κόρης του βασιλιά Ευρύτου.
9. M. West, Greek Epic Fragments: From the Seventh to the Fifth Centuries BC, "Creophylus, the capture of Oichalia: Testimonia and Fragments", σελ. 173, Loeb Classical Library, Harvard University Press, 2003.
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κρεώφυλος ο Εφέσιος

O Κρεώφυλος ήταν ιστορικός, πιθανόν του 4ου π.Χ. αιώνα, από την Έφεσο.[1]

Έγραψε σε ιωνική διάλεκτο την ιστορία της πατρίδος του (Ἐφεσίων ὧροι) από την οποία σώθηκε ένα μόνον απόσπασμα από τον Αθήναιο (Δειπνοσοφισταί, 8.62).[2] 


1. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Creophylus", τόμ. I, σελ. 889.
2. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 8.62.
   K. Müller, Fragmenta historicorum graecorum (1841), "Creophylus", σελ. 371, τόμος IV.
(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Κύναιθος ο Χίος

Ο Κύναιθος ο Χίος (6ος/5ος π.Χ. αιώνας) ήταν, σύμφωνα με αρχαίο σχόλιο στον πρώτο στίχο του δευτέρου Νεμεονίκου του Πινδάρου[1], αρχηγός μιας φημισμένης σχολής ραψωδών, η οποία όμως κατηγορήθηκε ότι παρουσίαζε και δικά της έργα ως έργα του Ομήρου και ότι παραποιούσε τροποποιώντας τα τά Ομηρικά έπη -πληροφορία που αναπαράγεται και από τον αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Ευστάθιο[2].

Ο Κύναιθος, σύμφωνα πάντα με τον Σχολιαστή του Πινδάρου, ήταν ο πρώτος αοιδός που κατά την 69 Ολυμπιάδα (δηλαδή το 504/1 π.Χ. ) απήγγειλε Όμηρο στις Συρακούσες.  Φερόταν επίσης και ως συγγραφέας του λεγομένου Ομηρικού Ύμνου προς το Απόλλωνα.


1. Augustus Boeckhius (1785 - 1867), Πινδάρου τα σωζόμενα. Pindari Opera quae supersunt, p. 435, tom. 2, Λειψία 1819.
2. Αδαμάντιος Κοραής, Άτακτα, ήγουν παντοδαπών εις την αρχαίαν και την νέαν ελληνικήν γλώσσαν αυτοσχεδίων σημειώσεων, "Κύναιθος", σελ 231, τομ. 3, εν Παρισίοις, 1830.


Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *