Ξένων ("ο χωρίζων")

    Ο Ξένων, γραμματικός του 3ου/2ου π.Χ. αιώνα, παρατηρώντας τις γλωσσικές και στιλιστικές διαφορές μεταξύ Ιλιάδος και Οδύσσειας, καθώς και τις αντιφάσεις στο περιεχόμενο, υποστήριξε (όπως και ο σύγχρονός του Ελλάνικος) ότι τα δύο έπη γράφηκαν από διαφορετικούς ποιητές.[1] Ο Όμηρος κατ' αυτούς ήταν ο ποιητής μόνο της Ιλιάδας: «…γέγραφε δὲ [ὁ Ὅμηρος] ποιήσεις δύο, Ἰλιάδα καὶ Ὀδύσσειαν, ἣν Ξένων καὶ Ἑλλάνικος ἀφαιροῦνται αὐτοῦ» γράφει ο Πρόκλος στη Χρηστομάθεια του.[2] Τις απόψεις των "χωριζόντων" αντέκρουσε ο Αρίσταρχος ο Σαμόθραξ (2ος αι. π.Χ.), εκδότης των ομηρικών επών και διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, με το έργο του "Πρὸς τὸ Ξένωνος παράδοξον".[3]

(Το "ομηρικό ζήτημα" υπήρχε ήδη από την αρχαία εποχή!)

---

1. Paul Kroh, Λεξικό Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, εκδ. USP, 1996.
2. Rudolf Westphal, Scriptores metrici graeci, vol. I, p. 233. Leipzig 1866.
3. Μενέλαος Χριστόπουλος, Ὁμηρικὰ ἐπιγράμματα, σελ. 26, εκδ. Στιγμή, 2007.

---

Πάμφως

    Ο Πάμφως ήταν ποιητής της μυθικής εποχής, αρχαιότερος του Ομήρου αλλά μεταγενέστερος τού Ωλήνα, όπως μαθαίνουμε από τον Παυσανία ο οποίος αρκετές φορές αναφέρεται σε ποιήματα τού Πάμφω.[1]

    Ο Πάμφως συνέθεσε για την πόλη των Αθηνών θρησκευτικούς ύμνους, μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόταν και ένας ύμνος για τον Έρωτα, ύμνο τον οποίο έψαλλαν στις τελετές τους οι Λυκομίδες, το αρχαίο ιερατικό γένος των Αθηνών (από το οποίο καταγόταν και ο Θεμιστοκλής). [Ἑλλ. Περ. 9.27.2]

   Συνέθεσε επίσης ύμνους για τον Δία, τον Ποσειδώνα, τη Δήμητρα, την Άρτεμη και τις Χάριτες,[2] καθώς και ένα θρηνητικό άσμα για τον Λίνο -μοιρολόι που πρώτος αυτός ονόμασε "Οιτόλινο" (από τη λέξη οἶτος = κακή μοίρα, συμφορά). [Ἑλλ. Περ. 9.29.8]

---

1. Παυσανίας, Ἑλλάδος Περιήγησις:
    (Αττικά) 1.29.2,  1.38.3,  1.39.1,
    (Αχαϊκά) 7.21.9,
    (Αρκαδικά) 8.35.8,  8.37.9,
    (Βοιωτικά) 9.27.2,  9.29.8,  9.31.9,  9.35.4._

2. William Smith, "Pamphos", A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology.
 •  Paul Kroh, "Πάμφως", Λεξικό αρχαίων συγγραφέων, Ελλήνων και Λατίνων, εκδ.USP, 1996.
 •  Pierre Grimal, "Πάμφος", Λεξικό της ελληνικής μυθολογίας, εκδ.USP, 1991.

---