Σημειώσεων Συναγωγή: Ιανουαρίου 2013

Μάλακος ο Σίφνιος

Ο Μάλακος ήταν ιστορικός της ελληνιστικής εποχής, συγγραφέας μια τοπικής ιστορίας της νήσου Σίφνου (Σιφνίων Ὥροι), από την οποία σώθηκε ένα μόνον μικρό απόσπασμα στο έκτο βιβλίο των Δειπνοσοφιστών του Αθήναιου.[1]

Ισχυριζόταν ότι η Έφεσος ιδρύθηκε από πρώην δούλους των Σαμίων: Αρχικά 1.000 από αυτούς επαναστάτησαν εναντίον των κυρίων τους, κατέφυγαν στα βουνά και από εκεί παρενοχλούσαν συνεχώς τους Σαμίους. Μετά έξι χρόνια αψιμαχιών οι Σάμιοι τελικά συνθηκολόγησαν και τους άφησαν ελεύθερους. Οι πρώην δούλοι πέρασαν τότε στην απέναντι ακτή και ίδρυσαν την Έφεσο.[2] Πάντως, ή εκδοχή αυτή του Μαλάκου δεν επιβεβαιώνεται από άλλες αρχαίες πηγές.

1. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Malacus", τόμ. 2, σελ. 906.
2. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, VI:92. Perseus (Ath. 6.92)·
[Μάλακος δ᾽ ἐν τοῖς Σιφνίων ὥροις ἱστορεῖ ὡς τὴν Ἔφεσον δοῦλοι τῶν Σαμίων ᾤκισαν χίλιοι τὸν ἀριθμὸν ὄντες, οἳ καὶ τὸ πρῶτον ἀποστάντες εἰς τὸ ἐν τῇ νήσῳ ὄρος κακὰ πολλὰ ἐποίουν τοὺς Σαμίους: ἔτει δὲ ἕκτῳ μετὰ ταῦτα ἐκ μαντείας οἱ Σάμιοι ἐσπείσαντο τοῖς οἰκέταις ἐπὶ συνθήκαις, καὶ ἀθῷοι ἐξελθόντες τῆς νήσου ἐκπλεύσαντες κατέσχον τὴν Ἔφεσον: καὶ οἱ Ἐφέσιοι ἐκ τούτων ἐγένοντο.]

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μάναιχμος

Ο Μάναιχμος, σύμφωνα με τη Σούδα, ήταν πλατωνικός φιλόσοφος από την Αλωπεκόννησο της Θράκης ή, κατ' άλλους, την Προκόννησο και είχε γράψει διάφορα φιλοσοφικά έργα, καθώς και ένα υπόμνημα τριών βιβλίων στην Πολιτεία του Πλάτωνος.[1]

Αν εξαιρέσουμε την ψευδο-Ευδοκία[2] (που προφανώς αντλεί τις πληροφορίες της κατευθείαν από την Σούδα), καμία άλλη αρχαία ή βυζαντινή πηγή δεν αναφέρεται στον φιλόσοφο Μάναιχμο. Έτσι, παλαιότερα, ορισμένοι μελετητές θέλησαν να ταυτίσουν τον Μάναιχμο με τον μαθηματικό και φίλο του Πλάτωνος Μέναιχμο -άποψη που σήμερα τείνει οριστικά να εγκαταλειφθεί.[3]

1. Λεξικόν Σουΐδα, λήμμα: "Μάναιχμος Ἀλωπεκοννήσιος".
2. Ευδοκία η Μακρεμβολίτισσα, Ἰωνιά (Violarium), "Περὶ Μαναίχμου τοῦ φιλοσόφου", σελ. 494, Λειψία, 1880.
3., R. Goulet, Dictionnaire des philosophes antiques, "Manaichmos d’Alopéconnèse", vol. IV, p. 246, C.N.R.S. Éditions, 2005.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μελάμπους, ο ιερογραμματέας

Ο Μελάμπους ο ιερογραμματέας, φαίνεται πως ήταν κάποιος εξελληνισμένος Αιγύπτιος του 3ου π.Χ. αιώνα για τον οποίο δεν έχουμε καμιά άλλη πληροφορία,

Σώθηκαν πάντως δύο μικρές του πραγματείες που απευθύνονταν προς τον βασιλιά Πτολεμαίο (πιθανώς τον Φιλάδελφο). Η πρώτη ("Περί παλμών") πραγματευόταν την μαντική διάσταση των αυτόματων ακούσιων κινήσεων του σώματος και η δεύτερη ("Περί ελαιών του σώματος") την μαντική διάσταση των ελιών του δέρματος).[1]

Πρωτοεκδόθηκαν το 1545 (μόνο το αρχαιοελληνικό κείμενο) και το 1552 (με λατινική μετάφραση). Αργότερα μεταφράσθηκαν στα γαλλικά και γερμανικά.[2]

Σύγχρονοι ερευνητές πιστεύουν ότι τα έργα γράφτηκαν μάλλον από κάποιο Ψευδο-Μελάμποδα (έναν άγνωστο συγγραφέα που θέλησε να εκμεταλλευτεί την αίγλη του ονόματος του μεγάλου μάντη της μυθικής εποχής) και ίσως ήταν κεφάλαια ενός μεγαλύτερου έργου (με τίτλο: Περί τεράτων και σημείων) που μνημονεύει ο Αρτεμίδωρος στα Ονειροκριτικά του.[3]

1. Johann G. Franz, Scriptores Physiognomiae veteres (1780), σελ. 449 - 504. google books
2. W. Smith, A dictionary of Greek and Roman biography and mythology (1867),"Melampus", σελ. 1013, τόμος II.
3. Véronique Dasen, "Le langage divinatoire du corps", στο: V. Dasen & J. Wilgaux , Langages et métaphores du corps (Cahiers d’histoire du corps antique 3), Rennes, PUR, 2008, 223-242.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μελάνθιος ο ατθιδογράφος

Ο ιστορικός Μελάνθιος αναφέρεται από τον Αρποκρατίονα (και την Σούδα) ως συγγραφέας μιας Ατθίδος αποτελούμενης από δύο τουλάχιστον βιβλία.[1]

Ένα ακόμη έργο του με τίτλο Περί των εν Ελευσίνι μυστηρίων μνημονεύεται από τον Αθήναιο και τον Σχολιαστή του Αριστοφάνους.

Καμιά άλλη πληροφορία δεν είναι γνωστή για τον Μελάνθιο ούτε καν η εποχή στην οποία έζησε.[2] Από τα έργα του σώθηκαν πέντε αποσπάσματα (ένα από την Ατθίδα και τέσσερα από το Περί μυστηρίων).[3]

1. Αρποκρατίων, λήμμα "Γρυπάνιον"·
[Μελάνθιος ἐν β΄Ἀτθίδος εἰπὼν σεισμὸν γεγονέναι φησί· "Καὶ ἔγρυπεν ἡ γῆ"].
• Σούδα, λήμμα: "Γρυπάνιον", όπου επαναλαμβάνεται η φράση του Αρποκρατίονα.
2. F. Jacoby, Atthis: The Local Chronicles of Ancient Athens, Oxford, Clarendon Press, 1949.
Επανέκδοση 1988
3. K. Müller, Fragmenta Historicorum Graecorum (Αποσπάσματα Ελλήνων Ιστορικών), IV, σελ. 444, "Melanthius".

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μέναιχμος ή Μάναιχμος ο Σικυώνιος

Ο Μέναιχμος ή Μάναιχμος ο Σικυώνιος ήταν ιστορικός του 4ου π.Χ. αιώνα.

Μνημονεύονται οι τίτλοι τριών έργων του, ο πρώτος από τη Σούδα[1] και οι άλλα δύο από τον Αθήναιο[2]:
   • Τὰ κατὰ τὸν Μακεδόνα Ἀλέξανδρον (μια ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου),
   • Περὶ τεχνιτῶν (ένα έργο σχετικό με τις διάφορες μορφές τέχνης και ιδιαίτερα της μουσικής), και
   • Σικυωνιακά (μια ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδος του της Σικυώνας)

Γνωρίζουμε επίσης από άλλες πηγές ότι έγραψε και έναν κατάλογο των νικητών στα Πύθια[3] (τον οποίο ενδεχομένως χρησιμοποίησε ο Αριστοτέλης) και ίσως και κάποιο άλλο έργο σχετικό με την ορειχαλκουργία[4].

1. Λεξικό Σουΐδα, λήμμα: "Μάναιχμος Σικυώνιος".
2. W. Smith, A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology (1867), "Manaechmus or Menaechmus of Sicyon".
3. Π. Κροχ, Λεξικό αρχαίων συγγραφέων Ελλήνων και Λατίνων, εκδ.USP, 1996.
4. Φ. Μοντανάρι, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, "Αρχαιοδίφες ιστορικοί", σελ. 879, εκδ. USP, 2010.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μέναιχμος (γλύπτης)

Ο Μέναιχμος ήταν γλύπτης του 5ου π.Χ. αιώνα από τη Ναύπακτο.

Όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, φιλοτέχνησε μαζί με τον συμπατριώτη του Σοΐδα το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Άρτεμης Λαφρίας στην Καλυδώνα. Το άγαλμα παρίστανε τη θεά ως κυνηγό, και αργότερα (όταν επί Αυγούστου η Καλυδώνα ερημώθηκε) μεταφέρθηκε στην Πάτρα.[1]

1. Παυσανίας, Ἑλλάδος περιήγησις, Ἀχαϊκά, 18.10 (μετάφραση).
• Ο Παυσανίας είναι και η μοναδική αρχαία πηγή που διαθέτουμε για τον γλύπτη Μέναιχμο.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μελησαγόρας ο Χαλκηδόνιος ή Αμελησαγόρας

Ο Μελησαγόρας ή Αμελησαγόρας ήταν λογογράφος (ιστοριογράφος) της προ του Πελοποννησιακού πολέμου εποχής.[1]

Οι πληροφορίες για την ζωή και το έργο του είναι συγκεχυμένες και συχνά αντιφατικές: Ο Διονύσιος ο Άλικαρνασσεύς τον θεωρούσε Χαλκηδόνιο, ο Μάξιμος ο Τύριος Ελευσίνιο και ο Αντίγονος ο Καρύστιος Αθηναίο και συγγραφέα μάλιστα μιας Ατθίδος.[2]

Το έργο του έχει σχεδόν ολοκληρωτικά χαθεί πλην ελαχίστων αποσπασμάτων[3] που σώθηκαν από τον Ησύχιο, τον Αντίγονο και τον Απολλόδωρο.[4]

Ο Μελησαγόρας πρέπει να θεωρήθηκε σημαντικός συγγραφέας κατά την αρχαιότητα, αφού σύμφωνα με τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα το έργο του μεταγράφηκε και αντιγράφηκε από μεταγενέστερους ιστοριογράφους, όπως ο Γοργίας ο Λεοντίνος και ο Εύδημος ο Νάξιος.[5]

Σημειώσεις

1. Διονύσιος Αλικαρνασσέυς, Περί του Θουκυδίδου ..., κεφ. 5
[ἀρχαῖοι μὲν οὖν συγγραφεῖς πολλοὶ καὶ κατὰ πολλοὺς τόπους ἐγένοντο πρὸ τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου: ἐν οἷς ἐστιν [...] καὶ ὁ Χαλκηδόνιος Μελησαγόρας].
2. W. Smith, A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, Amelesagoras.
3. K. Müller, Fragmenta Historicorum Graecorum [Αποσπάσματα Ελλήνων Ιστορικών], Amelesagoras, τόμος Β', σελ. 21.
4. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, Βιβλίον Γ', 10.3.
5. Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, Βιβλίον 6ον·
[Μελησαγόρου γὰρ ἔκλεψαν Γοργίας ὁ Λεοντῖνος καὶ Εὔδημος ὁ Νάξιος οἱ ἱστορικοὶ καὶ ἐπὶ τούτοις ὁ Προκοννήσιος Βίων, ὅς καὶ τὰ Κάδμου τοῦ παλαιοῦ μετέγραψεν κεφαλαιούμενος, Ἀμφίλοχός τε καὶ Ἀριστοκλῆς καὶ Λεάνδριος καὶ Ἀναξιμένης καὶ Ἑλλανικός καὶ Ἑκαταῖος καὶ Ἀνδροτών καὶ Φιλόχορος].

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης

•    Μενεκράτης (κωμικός ποιητής), κωμωδιοποιός της μέσης κωμωδίας (4ος π.Χ. αιώνας).
•   Μενεκράτης ο Εφέσιος, γραμματικός και ποιητής του 4ου ή 3ου π.Χ. αιώνα.
•   Μενεκράτης ο Σμυρναίος, ποιητής (επιγραμματοποιός) της ελληνιστικής εποχής από την Σμύρνη.
•   Μενεκράτης ο Σάμιος, ποιητής (επιγραμματοποιός) της ελληνιστικής εποχής από την Σάμο.

•   Μενεκράτης ο Νυσαεύς, γραμματικός του 2ου π.Χ. από την Νύσα της Καρίας.

•   Μενεκράτης ο Ελαΐτης, γεωγράφος του 4ου π.Χ. αιώνα από την Ελαία της Αιολίδος.
•   Μενεκράτης ο Ξάνθιος, ιστορικός του 4ου π.Χ. αιώνα από την Ξάνθο της Λυκίας.
•    Μενεκράτης ο Ολύνθιος, ιστορικός μάλλον του 4ου π.Χ. αιώνα από την Όλυνθο της Χαλκιδικής.
•    Μενεκράτης ο Τύριος, ιστορικός(;) αβέβαιης εποχής.

•    Μενεκράτης ο Συρακούσιος, γιατρός του 4ου π.Χ. αιώνα.
•    Μενεκράτης ο Τραλλιανός, γιατρός του 1ου π.Χ. αιώνα.
•    Μενεκράτης Τιβέριος Κλαύδιος Κυρίνος, γιατρός του 1ου μ.Χ. αιώνα.

•    Μενεκράτης (γλύπτης), γλύπτης του 2ου π.Χ. αιώνα.
•    Μενεκράτης (γλύπτης Θηβαίος), γλύπτης του 2ου π.Χ. αιώνα από τις Θήβες.

•    Μενεκράτης, πρέσβης της Κέρκυρας στην Οιάνθεια, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθηκε κενοτάφιο, γνωστό σήμερα ως Μνημείο Μενεκράτους (6ος π.Χ. αιώνας).
•    Μενεκράτης, στρατηγός του Σέλευκου Α΄ (3ος αι. π.Χ.)
•    Μενεκράτης, άρχοντας της Αθήνας το 220 π.Χ.
•    Μενεκράτης, ναύαρχος του Πομπήιου Σέξτου.

Μενεκράτης (Θηβαίος γλύπτης )

Ο Μενεκράτης ήταν γλύπτης του 2ου π.Χ. αιώνα από τις Θήβες της Θεσσαλίας.

Το όνομά του αναγράφεται σε πέντε επιγραφές που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών. Δύο από αυτές είναι χαραγμένες σε βάθρα ανδριάντων που είχε φιλοτεχνήσει μαζί με τον γιό του Σώπατρο. Το πρώτο βάθρο στήριζε τον ανδριάντα του Πυθιονίκη της πυγμαχίας Αριστοκράτη και το δεύτερο τον ανδριάντα κάποιου ιππέα Μινούκιου Ρούφου.[1]

1. Georges Daux, "Inscriptions de Delphes, §23", In: Bulletin de correspondance hellénique, pp. 94-128, Volume 68-69, 1944. Persée

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης (γλύπτης)

Ο Μενεκράτης ήταν ονομαστός γλύπτης του 2ου π.Χ. αιώνα για τον οποίο όμως ελάχιστα πράγματα μας είναι γνωστά.

Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο υπήρξε δάσκαλος των αδελφών Ταυρίσκου και Απολλωνίου από τις Τράλλεις, οι οποίοι φιλοτέχνησαν το γνωστό με την συμβατική ονομασία Ταύρος των Φαρνέζε περίφημο ογκώδες γλυπτό που φυλάσσεται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.[1]

1. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Menecrates sculptor", τόμ. 2, σελ. 1036.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης (κωμωδιοποιός)

Ο Μενεκράτης ήταν κωμικός ποιητής της μέσης (μάλλον) κωμωδίας, αγνώστων λοιπών στοιχείων . Αναφέρεται μόνον από την Σούδα ως συγγραφέας δραμάτων με τίτλους Μανέκτωρ ή Ἑρμιονεύς.[1] Από τα έργα του δεν έχει σωθεί απολύτως τίποτα.

1. Λεξικόν Σουίδα (Σούδα), λήμμα: "Μενεκράτης κωμικός".
• W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Menecrates comic poet", τομ. 2, σελ. 1036.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Ελαΐτης

Ο Μενεκράτης ο Ελαΐτης (από την Ελαία της Αιολίδος) ήταν συγγραφέας γεωγραφικών συγγραμμάτων.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα[1] υπήρξε μαθητής του Ξενοκράτους[2] όπως και ο Εκαταίος ο Μιλησίος(;). Σώθηκαν λίγα αποσπάσματα από τα έργα του Περὶ κτίσεων και Ἑλλησποντιακή περίοδος.[3]

1. Στράβων, Γεωγραφικά, 12.3.22·
[...ἐπαινεῖ δὲ μάλιστα τὴν Ἑκαταίου τοῦ Μιλησίου καὶ Μενεκράτους τοῦ Ἐλαί̈του τῶν Ξενοκράτους γνωρίμων ἀνδρὸς δόξαν καὶ τὴν Παλαιφάτου].
2. Εικάζεται ότι ο Ξενοκράτης αυτός δεν ήταν ο φιλόσοφος, αλλά ένας άλλος Ξενοκράτης που αναφέρει ο Διογένης ο Λαέρτιος (Διογ. Λαερτ., 4.15) ως συγγραφέα βιβλίων στρατιωτικής τέχνης. (W. Smith, A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, "Xenocrates: minor literary persons".)
3. Κ. Müller, Fragmenta historicorum graecorum (1841), "Menecrates Elaita", τόμ. II, σελ. 342. Internet Archive.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Εφέσιος

Ο Μενεκράτης ο Εφέσιος ήταν επικός ποιητής και γραμματικός του 4ου ή 3ου π.Χ. αιώνα, φερόμενος από την Σούδα ως δάσκαλος του Αράτου του Σολέως.[1]

Έγραψε δύο διδακτικά ποιήματα με τους τίτλους Ἔργα και Μελισσουργικά. Τα ελάχιστα αποσπάσματα που σώθηκαν συμπεριελήφθησαν από τον Χέρμαν Ντιλς στη συλλογή Poetarum Philosophorum Fragmenta (1901).[2]

1. Λεξικόν Σουΐδα (Σούδα), λήμμα:" Ἄρατος".
2. H. Diels, Poetarum philosophorum fragmenta (1901), "Menecrates Ephesius", σελ. 171-172.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Νυσαεύς

Ο Μενεκράτης ο Νυσαεύς ήταν γραμματικός του 2ου π.Χ. αιώνα, μαθητής του Αρίσταρχου του Σαμόθρακος.

Ο Στράβων τον αναφέρει ως έναν από τους επιφανέστερους άνδρες της Νύσας (Καρία). Παιδιά του ήταν ο Σώστρατος και ο Αριστόδημος· ο δεύτερος επίσης γραμματικός, μαθήματα του οποίου παρακολούθησε και ο ίδιος ο Στράβων σε νεαρή ηλικία.[1]

Αρχαίες πηγές μνημονεύουν και κάποιον άλλο Μενεκράτη από τη Νύσα, ιστορικό και και συγγραφέα ενός συγγράμματος για την Νίκαια της Βιθυνίας (Περί Νικαίας). Ενδέχεται όμως να να επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο με τον γραμματικό Μενεκράτη.[2]

1. Στράβων, Γεωγραφικά, 14.1.48.
2. K. Müller, Fragmenta historicorum graecorum (1841), "Menecrates Nysaensis", τόμ. II, σελ. 344.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Ξάνθιος

Ο Μενεκράτης ο Ξάνθιος ήταν ιστορικός του 4ου π.Χ. αιώνα από την Ξάνθο της Λυκίας.

Έγραψε σε ιωνική διάλεκτο την ιστορία της πατρίδος του Λυκίας (Λυκιακά) στην οποία συμπεριέλαβε και μυθολογικά περιστατικά. Σώθηκαν ελάχιστα μόνον αποσπάσματα[1] από τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα[2] και τον Στέφανο Βυζάντιο.[3] Τον χρησιμοποίησε, επίσης, ως πηγή του ο μυθογράφος Αντωνίνος Λιβεράλις.[4]

1. K. Müller, Fragmenta historicorum graecorum (1841), "Menecrates Xanthius", τόμ. II, σελ. 343.
2. Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Ῥωμαϊκή ἀρχαιολογία, 1.48.3.
3. Στέφανος ο Βυζάντιος, Ἐθνικά, λήμματα: "Ἀρτύμνησος" και "Βλαῦδος".
4. Αντωνίνος Λιβεράλις, Μεταμορφώσεων συναγωγή, 35 (Βουκόλοι).

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Ολύνθιος

Ο Μενεκράτης ο Ολύνθιος ήταν ιστορικός μάλλον του 4ου π.Χ. αιώνα. Μνημονεύεται άπαξ και μόνον στα Σχόλια εἰς τὴν Διονυσίου γραμματικήν.[1]

Ισχυριζόταν, όπως και ο σύγχρονός του Άνδρων (ο Εφέσιος), ότι τα γράμματα της αλφαβήτου ονομάσθηκαν φοινίκια προς τιμήν της Φοινίκης, της τέταρτης κόρης του "Ακταίονος"[2] που πέθανε νέα και παρθένος. Η άποψη αυτή φαίνεται πως ήταν σχετικά διαδομένη την εποχή εκείνη, αφού την υποστήριζαν όπως αναφέρει η Σούδα και άλλοι συγγραφείς (π.χ. ο Σκάμων, ιστορικός και αυτός του 4ου π.Χ. αιώνα).[3]

1. Immanuel Bekker, Anecdota Graeca (1816), "Σχόλια εἰς τὴν Διονυσίου γραμματικήν", Τόμος 2, σελ. 782· ή
• K. Müller, Fragmenta historicorum graecorum (1841), "Menecrates Olynthius", τόμ. II, σελ. 344.
2. Δηλαδή του Ακταίου, του πρώτου βασιλιά της Αττικής που κάποτε συγχέεται με τον Κέκροπα.
(Paola Ceccarelli, Ancient Greek Letter Writing: A Cultural History (600 BC- 150 BC), σελ 70-71, Oxford University Press, 2013. Google books)
3. Λεξικόν Σουίδα, λήμμα: "Φοινικήια γράμματα"·
[… Σκάμων δ΄ ἐν τῇ δευτέρᾳ τῶν εὑρημάτων ἀπὸ Φοινίκης τῆς Ἀκταίωνος [Ακταίου] ὀναμασθῆναι. μυθεύεται δ΄ οὗτος ἀρσένων μὲν παίδων ἄπαις, γενέσθαι δὲ αὐτῷ θυγατέρας Ἄγλαυρον Ἔρσην Πάνδροσον, τὴν δὲ Φοινίκην ἔτι παρθένον οὖσαν τελευτῆσαι. διὸ καὶ Φοινικήια τὰ γράμματα τὸν Ἀκταίωνα καλέσαι, βουλόμενον τιμῆς ἀπονεῖμαι τῇ θυγατρί].

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Σάμιος

Ο Μενεκράτης ο Σάμιος ήταν ποιητής (επιγραμματοποιός) του 4ου ή 3ου π.Χ. αιώνα.

Σώζεται ένα όμορφο δίστιχο επίγραμμά του για τα γερατειά στον ένατο τόμο της Ελληνικής ανθολογίας:
Εἴ τις γηράσας ζῇν εὔχεται, ἄξιος ἐστι
γηράσκειν πολλῶν εἰς ἐτέων δεκάδας.[1]

1. Ελληνική Ανθολογία, 9.55. Loeb classical library.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Σμυρναίος

Ο Μενεκράτης ο Σμυρναίος ήταν ποιητής της ελληνιστικής εποχής, του οποίου δύο επιγράμματα σώζονται στον ένατο τόμο της Ελληνικής (Παλατινής) Ανθολογίας.[1]

Ενδέχεται να ήταν το ίδιο πρόσωπο με τον Μενεκράτη τον Εφέσιο που μνημονεύεται από τον Βάρρωνα.[2]

1. Ελληνική Ανθολογία, 9.54 & 9.390. Loeb classical library (Gr. Anth. 9.54) & (Gr. Anth. 9.390)·
      (54.) Γῆρας ἐπὰν μὲν ἀπῇ, πᾶς εὔχεται· ἤν δέ ποτ' ἔλθῃ,
          μέμφεται· ἔστι δ' ἀεὶ κρεῖσσον ὀφειλόμενον.
     (390.) Παισὶν ἐπὶ προτέροις ἤδη τρίτον ἐν πυρὶ μήτηρ
                   θεῖσα, καὶ ἀπλήστῳ δαίμονι μεμφόμενη.
             τέτρατον ἄλγος ἔτικτε, καὶ οὐκ ἀνέμεινεν ἀδήλους
ἐλπίδας, ἐν δὲ πυρὶ ζωὸν ἔθηκε βρέφος,
             “Οὐ θρέψω” λέξασα· “τί γὰρ πλέον; Ἄϊδι μαστοὶ
                 κάμνετε· κερδήσω πένθος ἀμοχθότερον.”
2. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Menecrates of Smyrna". Τόμ. v. 2, σελ. 1036.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Συρακούσιος

Ο Μενεκράτης ο Συρακούσιος ήταν γιατρός του 4ου π.Χ. αιώνα, μια ιδιόρρυθμη προσωπικότητα για την οποία έχουν σωθεί κάποιες ανεκδοτολογικού περιεχομένου αφηγήσεις κυρίως από τον Αθήναιο (που επικαλείται παλαιότερες μαρτυρίες του Ηγησάνδρου) και τον Αιλιανό.[1]

Είχε την φήμη ότι μπορούσε να θεραπεύει την ἱερὰν νόσον, δηλαδή την επιληψία, και φαίνεται πως είχε κάποιες επιτυχίες, αφού μνημονεύονται τα ονόματα μερικών ιαθέντων ασθενών του (όπως του Νικαγόρα του Ζελείτη, ο οποίος σύμφωνα με τον Βάτονα διετέλεσε και Τύραννος της Εφέσου).[2]

    Αντί χρημάτων ζητούσε από όσους γινόταν καλά να τον υπηρετούν και να τον συνοδεύουν στις περιοδείες του. Τους έδινε ονόματα θεών ή ηρώων και τους έντυνε με τα ανάλογα ρούχα. Ο ίδιος αυτοαποκαλούνταν Ζεύς, κράταγε σκήπτρο και έφερε χρυσό στεφάνι στο κεφάλι και πορφυρά ενδύματα.

    Μια μέρα έγραψε γράμμα στον Φίλιππο, τον βασιλιά της Μακεδονίας, που άρχιζε με την φράση: "Μενεκράτης Ζεὺς Φιλίππῳ χαίρειν".[3] Ο Φίλιππος του απάντησε με ένα γράμμα τριών μόνον λέξεων: "Φίλιππος Μενεκράτει ὑγιαίνειν", υπονοώντας ότι του εύχεται να βρει τα λογικά του.[4] Σύμφωνα όμως με τον Πλούταρχο την απάντηση αυτή την έστειλε ο Αγησίλαος, στον οποίο ο Μενεκράτης είχε επίσης γράψει παρόμοια επιστολή.[5]

    Ο Ηγήσανδρος διηγιόταν ακόμη ότι κάποτε ο Φίλιππος κάλεσε τον Μενεκράτη μαζί με την ακολουθία των θεών του σε δείπνο. Τους έβαλε να ξαπλώσουν στην μεσαία κλίνη, η οποία για την περίσταση είχε διακοσμηθεί με μεγαλοπρέπεια και πολυτέλεια. Απέναντι τους τοποθέτησαν βωμό γεμάτο με κάθε είδος καρπούς. Ο Μενεκράτης φαινόταν ευχαριστημένος με το όλο σκηνικό· όταν όμως οι άλλοι συνδαιτυμόνες άρχισαν να τρώνε τα εκλεκτά εδέσματα και οι υπηρέτες προσέφεραν σ' αυτόν και στους άλλους "θεούς" που τον συνόδευαν μόνον θυμιάματα και σπονδές, αναγκάστηκε να πάρει την πολύχρωμη ακολουθία του και να φύγει θυμωμένος.[6]

"Αγρέας"

Σημειώσεις

1. Λεξικόν Σουίδα. Λήμμα: "Μενεκράτης".
• W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Menecrates, Syracusan physician", τόμ. 2, σελ. 1036.

2. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 7.33.

3. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 7.34.

4. Ο Αιλιανός (Ποικίλη ιστορία, 12.51.) αναφέρει ότι η απαντητική επιστολή του Φιλίππου περιελάμβανε και την φράση: "συμβουλεύω σοι προσάγειν σεαυτὸν ἐπὶ τοὺς κατὰ Ἀντίκυραν τόπους" [Σε συμβουλεύω να πάς να μείνεις στην Αντίκυρα"] -επειδή στην πόλη αυτή της Φωκίδας, όπως και στην ομώνυμη της Φθιώτιδας, φύονταν άφθονοι ἑλλέβοροι, φυτό που χρησιμοποιόταν για την θεραπεία της τρέλας.

5. Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, Αγησίλαος, 21.5.

6. Αθήναιος, ό.π.
• Αιλιανός, ό.π.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Τραλλιανός

Ο Μενεκράτης ο Τραλλιανός ήταν γιατρός του 1ου αιώνα π.Χ., ένας απελεύθερος που έφερε και τον λατινικό όνομα Lucius Manneus.

Ότι γνωρίζουμε γι' αυτόν προέρχεται από μια δίγλωσση (στα λατινικά και στα ελληνικά) επιτάφια επιγραφή που βρέθηκε περί τα μέσα του 19ου αιώνα στην Ιταλία και φυλάσσεται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο του Μπουτσίνο [Museo archeologico nazionale di Volcei]. Από τα γραφόμενα σ' αυτήν φαίνεται ότι ο Μενεκράτης ο Τραλλιανός χρησιμοποιούσε το κρασί για θεραπευτικούς σκοπούς.^[1]

1. Giuseppe Lauriello, Menecrate di Tralles: il medico che curava col vino, book sprint edizioni, 2014.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης ο Τύριος

Ο Μενεκράτης ο Τύριος ήταν ιστορικός άγνωστης εποχής. Αναφέρεται μόνον από τον παροιμιογράφο Ζηνόβιο στο λήμμα Ἰνοῦς ἄχη [Ινούς βάσανα].[1]

1. Ζηνόβιος: Ἐπιτομὴ ἐκ τῶν Ταρραίου καὶ Διδύμου παροιμιῶν συντεθεῖσα κατὰ στοιχεῖον, 4.38 (Ἰνοῦς ἄχη).

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μενεκράτης Τιβέριος Κλαύδιος Κυρίνος

Ο Μενεκράτης ήταν φημισμένος γιατρός του 1ου μ.Χ. αιώνα.

Οι πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν προέρχονται κατά κύριο λόγο από επιτάφια επιγραφή γραμμένη στα ελληνικά και ίσως να ήταν το ίδιο πρόσωπο με τον Μενεκράτη που μνημονεύεται συχνά από τον Γαληνό.[1]

Ο Μενεκράτης διετέλεσε, σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στην προαναφερθείσα επιγραφή, γιατρός αυτοκρατόρων (πιθανόν του Τιβέριου και του Κλαύδιου) και έγραψε 156 ιατρικά και φαρμακολογικά συγγράμματα.[2] Μία από τις πολλές επινοήσεις του, που χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα μέχρι σήμερα, ήταν το περίφημο διάχυλον ἔμπλαστρον.

1. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Tiberius Claudius Quirina (Κουίρεινα 1) Menecrates", τόμ. 2, σελ. 1036.
2. Evelyne Samama, Les médecins dans le monde grec: sources épigraphiques sur la naissance d'un corps médical, "Épitaphe du médecin impérial Tiberius Claudius Ménécratès", σελ. 510, Librairie Droz, 2003. Google books
• Το πλήρες κείμενο της επιγραφής έχει ως εξής:
    Τιβερίωνι Κλαυδίωι
    Κουιρείναι
    Μενεκράτει ἰατρῶι
    Καισάρων καὶ ἰδίας
    λογικῆς ἐναργοῦς
    ἰατρικῆς κτίστηι ἐν
    βιβλίοις ρνς΄ δι' ὤν
    ἐτειμήθη ὑπὸ τῶν ἐν-
    λογίμων πόλεων ψηφίσ-
    μασιν ἐντελέσι, οἱ γνώριμοι
    τῶι ἑαυτῶν αἱρεσιάρχηι τὸ ἡρῶον.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Μουνάτιος ο Τραλλιανός

Ο Μουνάτιος ο Τραλλιανός, γραμματικός του 2ου π.Χ. αιώνα επονομαζόμενος ο κριτικός, μνημονεύεται από τον Φιλόστρατο ως ένας από τους δασκάλους του Ηρώδου του Αττικού.[1] Φέρεται επίσης ως συγγραφέας ενός υπομνήματος στα ποιήματα του Θεοκρίτου.[2]

1. W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Munatius of Tralles", τόμ. 2, σελ. 1120.
• Φιλόστρατος, Βίοι σοφιστῶν, βιβλίο β', 14.
2. P. Kroh, Λεξικό αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, εκδ. USP, 1996.

(Το άρθρο αναρτήθηκε από τον υπογράφοντα και στην ελληνική Βικιπαίδεια)

Σημειώσεων Συναγωγή

Σελίδες

Μάλακος ο Σίφνιος

Μάναιχμος

Μελάμπους, ο ιερογραμματέας

Μελάνθιος ο ατθιδογράφος

Μέναιχμος ή Μάναιχμος ο Σικυώνιος

Μέναιχμος (γλύπτης)

Μελησαγόρας ο Χαλκηδόνιος ή Αμελησαγόρας

Μενεκράτης

Μενεκράτης (Θηβαίος γλύπτης )

Μενεκράτης (γλύπτης)

Μενεκράτης (κωμωδιοποιός)

Μενεκράτης ο Ελαΐτης

Μενεκράτης ο Εφέσιος

Μενεκράτης ο Νυσαεύς

Μενεκράτης ο Ξάνθιος

Μενεκράτης ο Ολύνθιος

Μενεκράτης ο Σάμιος

Μενεκράτης ο Σμυρναίος

Μενεκράτης ο Συρακούσιος

Σημειώσεις

Μενεκράτης ο Τραλλιανός

Μενεκράτης ο Τύριος

Μενεκράτης Τιβέριος Κλαύδιος Κυρίνος

Μουνάτιος ο Τραλλιανός

Φόρμα επικοινωνίας